Rozdział 16. Wieczny sen

Przyglądałam się tej scenie bardzo długo. Draco jest taki czuły. Nigdy nie widziałam takiej osoby. W sumie widziałam, ale on to co innego. Dlaczego wszyscy mają szczęście w miłości oprócz mnie ? Czy ja mam na czole napis: „Zdradź mnie” ? Nie sądzę. Z resztą, to nie jest najważniejsze. Najważniejsze jest to, że teraz wszystko będzie po staremu. Jak kiedyś.

-Co tam rudzielcu ?- usłyszałam za sobą nieznajomy głos.

-My się znamy ?-zapytałam po chwili zastanowienia, chłopaka, którego skądś kojarzyłam, ale nie mogłam sobie przypomnieć skąd.

-Jak możesz mnie nie pamiętać kotku ? –powiedział dotykając dłonią mój policzek.

-Łapy przy sobie!- krzyknęłam.

-Jestem Antonie Caremblow- rzekł nie zwracając uwagi na moje zbulwersowanie. 

-Ginewra Weasley- odpowiedziałam spode łba.

-Nie patrz tak na mnie!

Zmrużyłam jedno oko.

-Tak się odpłacasz za to co dla ciebie zrobiłem ?

-Chwila…ale co ty takiego dla mnie zrobiłeś ?

-Uratowałem ci życie zapomniałaś ?

-Nie przypominam sobie niczego takiego, przykro mi – powiedziałam z szyderczym uśmiechem, ale po chwili dodałam- to ty uratowałeś mnie z tych ściskających sideł ?

-W rzeczy samej- powiedział bez wyrażenia żadnych emocji.

-Naprawdę ? Jestem ci dozgonnie wdzięczna, nie wiem co powiedzieć.

-Daruj sobie, teraz zaczynam żałować, że ci pomogłem, twoja jadaczka wcale ci się nie zamyka.

-Palant- wymamrotałam pod nosem.

-Nie zajmuj mojego cennego czasu, idź sobie!

-To ty do mnie podszedłeś a tak po za tym to ja też  mam inne rzeczy na głowie niż słuchanie twoich dennych tekstów, odchodzę- rzekłam i zarzuciłam włosami.

-Nie czekaj, to ja ODCHODZĘ- wycedził i poszedł do zamku.

-Widać, że nowy, typowe- powiedziałam łapiąc się za głowę.

Moją uwagę przykuł teraz wygląd zamku. Nie wyglądał wcale tak źle, z racji tego, że walki odbywały się głównie na zewnątrz. Co prawda zdarzały się przypadki gdzie czarodzieje toczyli pojedynek także tam. Sądząc po wielkim talencie profesorów na pewno uda się go odbudować i przybierze swój dawny, jakże wspaniały wygląd. Udając się do skrzydła szpitalnego mało nie dostałam zawału. Przez te wszystkie szkody, zrobiło się o wiele większe. Łóżek nie starczało dla poszkodowanych, dlatego większość miała swoje wyznaczone miejsce na podłodze. Rodziny opłakiwały swoich bliskich. Dla niektórych nie było już żadnego ratunku. Polegli. Cieszyłam się, że nikt z mojej rodziny nie umarł ani nie jest jakoś poważnie ranny. Do czasu. Nad łóżkiem znajdującym się koło drzwi dostrzegłam moich przyjaciół, rozmawiali nad czymś gorączkowo. Tylko kto na nim leżał? Podchodząc bliżej to już nie było dla mnie żadną tajemnicą, to była Hermiona.

-Co tu się dzieje?- zapytałam towarzyszy.

-Mamy problem rzucono na Hermione poważne, bardzo skomplikowane zaklęcie. Udało nam się opanować sytuację, mogła umrzeć ,ale doprowadziliśmy do tego, że zasnęła, nie wiadomo na jak długo- powiedział Ron.

-Wiadomo kto to zrobił ?

-Przed „odejściem” udało jej się wykrztusić tylko jedno: Melissa.

-Nie możliwe- zdążyłam odpowiedzieć niż Ron powiedział mi coś więcej.

-Od początku wydawała się jakaś dziwna, ale ty ją tak broniłaś, pomogła nam, ale widocznie miała ku temu jakieś powody.

-O jakich powodach mówicie ?! – krzyknęła dość głośno Melissa wchodząc razem z Draco do skrzydła.

-W samą porę- odezwał się Harry- Nie wiesz może jak doszło do tego, że Hermiona leży tu teraz prawie konająca ?

-Oj…strasznie mi przykro…..

-Strasznie ci przykro tak ? to twoja wina, tylko twoja- jęknął i rzucił się na nią Ron.

-Przestań!- Draco starał się go powstrzymać.

-Nie mam z tym nic wspólnego.

-Możecie się uspokoić, nie pozwolę na taki harmider w tym miejscu- wrzasnęła pani Pomfrey.

-Czekajcie, nie mamy do niczego pewności, zobaczycie wkrótce wszystko się wyjaśni, jestem tego pewna.- powiedziałam patrząc na Melissę, która wtuliła się niepewnie w ramiona Draco.

 --------------------------------------------------------------------------------------

No hej ♥ Zacznę od tego, iż pewnie zauważyliście, że dodaje szybciej rozdziały, nie zważajcie na te informacje u góry. Ponieważ ona dotyczy do którego dnia dany rozdział ma się pojawić, maksymalnie  : ) Jest mi trochę smutno, gdyż pod niektórymi rozdziałami jest np. 8 albo 10 komentarzy  a pod ostatnim zaledwie 4 : ( Nie jest to zbytnio motywujące, dlatego jeszcze raz bardzo, ale to bardzo proszę aby każdy kto tu zagościł i przeczytał cokolwiek zostawił komentarz. Zajmie to wam tylko chwilkę a mi to naprawdę pomaga. Dziękuję mojej przyjaciółce LoveGood za wsparcie ♥ Miłego czytania :* Lupinka