Rozdział 19. Nienawiść jest niczym w porównaniu z pogardą.

I tak stałam się najszczęśliwszą osobą pod Słońcem. Następne dni spędzałam nie z nikim innym jak z Antonie’em. W taki to sposób minęły nasze „krótkie wakacje” od szkoły i trzeba było zacząć pakować kufry. W przeddzień wyjazdu wybudziła się Hermiona. Znowu dała nam jasno do zrozumienia, że to Melissa ją napadła. Większość argumentów jakie podała, rzeczywiście przeważały, na to, że to jej wina. Ja wciąż próbowałam ją przekonać, że może jej się to wydawało lub przyśniło, ale wszystko poszło na nic. Niestety nie mogę powiedzieć o podsłuchanej rozmowie, po prostu nie mogę a raczej nie umiem. Skończyłam rozmyślanie, bo przypomniało mi się, iż jestem nieprzygotowana do Hogwartu. Zaczęłam szybko wrzucać wszystkie rzeczy jakie miałam pod zdrową ręką. Przypominało mi to zamieszanie związane z pakowaniem na wyprawę po horkruksy. Zwolniłam i powoli opadłam na łóżko. Pod stertą ubrań zauważyłam bransoletkę od Harrego. Powróciły wspomnienia. Postąpiłam głupio, ale on chyba zbytnio się tym nie przejął. I tak całymi dniami siedział przy Hermionie. Rozległo się pukanie do drzwi, wsunęłam przedmiot pod poduszkę i udawałam zapatrzoną w sufit.

-Mogę na chwilkę? -wykrztusiła mama i usiadła koło mnie.

-Co się stało ? -spojrzałam jej w oczy.

-To już nie można porozmawiać z córką? -uśmiechnęła się blado.- martwię się o ciebie, chyba nie powinnaś wracać do Hogwartu.

- Już po wszystkim, nie mam się tam czego bać, rozumiesz ?

-A jak stanie się z tobą to samo co z Hermioną ?

Poczułam jak ogarnia mnie złość. Właściwie to zawsze ogarnia mnie złość, kiedy ktoś o niej wspomni.

-Och…przestań. Mam tego dość. Hermiona to, Hermiona tamto. Mam wrażenie, że bardziej zależy ci na niej, niż na mnie. Ja w odróżnieniu od niej umiem się bronić.

-Skoro tak uważasz, nie będę zajmowała ci więcej czasu.

-Mamo…poczekaj.
Nie poczekała, wyszła. Może i czepiam się Hermiony, ale po prostu jej nie lubię i nie kryję tego. Tyle w tym temacie. Tata znowu posłużyła nam za naszego szofera i zawiózł naszą czwórkę do Londynu na pociąg. Po pożegnaniach, wbiegliśmy na „pokład” by znaleźć sobie wolny wagon. Kiedy usadowiliśmy się wygodnie na fotelach przybiegli Draco, Melissa i Luna. Nie uszło to uwadze Hermiony, która gapiła się na nich jak dziecko, któremu odebrano zabawkę.

-Na co czekacie? Siadajcie- zachęcała Dracona i Melissę, Luna.

-Nie chcemy wam przeszkadzać, znajdziemy sobie inne miejsca.

-Nie ma mowy! Musimy sobie wszystko wyjaśnić, wszystko- zapewniłam- Gdzie Antonie ? Mniejsza o niego. Jestem przekonana, że to nie wina Melissy, ktoś ją wrobił i ty dobrze wiesz kto prawda ?- zwróciłam się do czarnowłosej piękności- pomożemy ci…ja ci pomogę- poprawiłam się- tylko mi zaufaj.

Melissa zapatrzyła się w krajobraz za oknem. A z jej prawie zamkniętych ust, wydobywały się słowa:

-Miałam wtedy osiem lat. Wyczekiwałam mamy, która lada chwila miała wrócić z Munga. Przybyła do domu, trzymając za rękę małą jasnowłosą dziewczynkę. Miała na imię Vivian. Ale nigdy nie przyjęła naszego nazwiska. Matka wspomniała tylko, że porzucono ją a serce nie pozwalało jej zostawić dziecka. Od początku wiedziałam, że jest w niej coś dziwnego. Nie szanowała mamy, która zobowiązała się opieki nad nią- spojrzała na nas nie przerywając.- Była inna. Z biegiem czasu stawała się jeszcze bardziej okropna i bezuczuciowa. Kiedy dowiedziała się, że wyjeżdżam i podejmuję się pracy z Nathalie wpadła w szał. Uciekła z domu. Kilka miesięcy później czytałam w gazecie o czarownicy, która zabijała i znęcała się nad przypadkowymi ludźmi. Byłam pewna, że to moja siostra. Śledziłam jej los, jej każdy krok. Kiedy pozabijała setki mugoli w Londynie, zamknęli ją w Azkabanie. Niestety znalazła sposób, żeby uciec. Jest animagiem. Nie wiem jak osiągnęła taką zdolność. Gdy mieszkałyśmy razem spotykała się z Antonie’em. Dzięki niemu potrafiła chociaż trochę nad sobą panować. 

-Uważasz, że to ona?- przerwałam jej.

-Czemu miałaby to zrobić akurat Mionie ?- zapytał Ron.- chyba ktoś tu chce się wymigać? Nie sądzisz…

-Ron! Zamknij jadaczkę!

-I tu chyba muszę wspomnieć o jednej rzeczy, którą pominęłam. Jak wiecie każda z „nas” musi posiadać jakiś talent, aby wykonywać zadania powierzone przez duszę. Moim talentem jest zdolność telepatii i w pewnym stopniu czytanie w myślach. No więc, pewnego dnia, przechadzałam się ulicą, zauważyłam Vivian, podeszłam bliżej i usłyszałam coś co wstrząsnęło mnie bezgranicznie. Ona kocha Rona. Z początku nie wiedziałam o kogo chodziło. Potem poznałam was i wszystko stało się jasne.

Mój brat był w szoku. Jego oczy prawie wyszły z orbit.

-Niemożliwe- wyszeptał cienkim głosem.- Jakaś psychopatka się we mnie zakochała.

-yhymm- chrząknęła Hermiona.- ale ja widziałam ciebie nie jasnowłosą dziewczynę.

-Istnieje coś takiego jak eliksir wielosokowy- warknął Draco.

-A ty co o tym myślisz Harry ?

-To bardzo możliwe i dość prawdopodobne. Pytanie co teraz zrobimy ?

Zapanowało milczenie, które przerwała niespodziewanie Luna.

-Skoro Ron będzie w Hogwarcie, to ona też się tam pojawi, prędzej czy później.

-Nie można już nikomu ufać, nie będzie wiadomo czy nie zamieni się w kogoś z naszej siódemki.

Oznaczało to tylko jedno. Znowu świat czarodziejów i mugoli jest w niebezpieczeństwie.

-Jest zdolna do wszystkiego- wtrąciła Melissa- i do tego potrafi ująć każdego swoją urodą.

-Wymyślmy hasło, które tylko my będziemy znać.  Na wszelki wypadek. Co wy na to ? -zaproponowałam.

- Błotoryj!- krzyknęła Luna.

Spojrzeliśmy na nią z uśmiechem.

Po przebraniu się w szaty wysiedliśmy z pociągu i pomaszerowaliśmy przez Hogsmade prosto do zamku. Niestety nie odbyło się przydzielanie do domów, bo przecież miało to miejsce wcześniej. Tylko pojedyncze osoby musiały przystąpić do tej uroczystości. Potem jak zawsze swoje krótkie przemówienie wygłosiła profesor McGonagall.  Tradycyjnie po zabraniu głosu przez dyrektorkę zabraliśmy się za jedzenie. Z niecierpliwieniem wypatrywałam Antonie’ego przy stole Ślizgonów, bez skutków.

-Co się tak kręcisz ? - spojrzała na mnie pytająco Hermiona- Szukasz kogoś ?- zapytała spoglądając w tą samą stronę co ja.

-Nie twoja sprawa.- podniosłam się z miejsca.

-O co ci chodzi ?- zapytała cicho.

-O ciebie, jak zawsze.

-Pfff…nie będę z tobą dyskutować, mam inne sprawy na głowie.

-Jakie ty możesz mieć sprawy na głowie? Wszyscy i tak cię wyręczą!- krzyknęłam na cały głos a głowy kilku osób w Wielkiej Sali momentalnie obróciły się w naszą stronę.

-Usiądź, uspokój się- powtarzał Harry.

-Widocznie zasługuję na takie poszanowanie.

-Nie rozśmieszaj mnie. Ty ? Mugolak ?

-Może i mam takie pochodzenie, ale jestem o wiele lepsza od ciebie pod każdym względem.

Zacisnęłam mocno pięści.

-Ooo…Pani Wszystkowiedząca lubi się przechwalać jak mniemam.

-Zaraz powyrywam ci te rude kudły.

Teraz już wszyscy przysłuchiwali się tej kłótni.

Jeszcze trochę i naprawdę powyrywałybyśmy sobie włosy. Szamotaninę przerwała profesor McGonagall:

-Gryffindor traci 100 punktów, za to okropne zachowanie! Nie chcę już słyszeć żadnych słów pod adresem żadnej z was!

Hermiona wybiegła z płaczem a za nią Harry i Ron. Ja po najedzeniu się do syta ruszyłam do dormitorium, nie znając hasła. Na szczęście spotkałam Nevill’a, który jest nowym Prefektem. Podał mi je bez problemu i przy okazji przekazał plan zajęć. Oczywiście na początku przytulił mnie na powitanie i wspomniał, że bardzo za mną tęsknił, wiec to co zobaczyłam po otwarciu dziwnych drzwi, kiedy odłączyłam się od przyjaciół było kłamstwem. Mijając obrazy i zmierzając do portretu Grubej Damy napotkałam na drodze Antonie’ego. Zachwycona jego widokiem rzuciłam mu się na szyję i już chciałam go pocałować, gdy on nagle popchnął mnie mocno na ścianę. Osunęłam się po niej powoli i usłyszałam tylko niewyraźnie wypowiedziane wyrazy.

-Co ty wyprawiasz ?! Opętało cię ?! Masz świadomość z kim zadzierasz ?! - pomknął w drugą stronę korytarza.

------------------------------------------------------------------------------------------

Witajcie ponownie ♥ Z trudem napisałam powyższy rozdział, to wszystko wina tej głupiej choroby :C Przepraszam za błędy i zrozumiem jeśli nie spodobają wam sie moje wypociny. Mam nadzieję, że kilka rzeczy się powoli wyjaśnia. Pragnęłam się wyrobić przed końcem roku z tym rozdziałem, no i proszę :D Błagam o komentarze. Oprócz tego chciałabym wam życzyć Szczęśliwego Nowego Roku :D Żeby był jeszcze lepszy niż poprzedni i aby dopisywało wam szczęście :P Miłego czytania :* Lupinka