Rozdział 9. Dla Jake'a

Mieliście kiedyś tak, że osoba była dla was obojętna, nic nie znacząca a dopiero kiedy odeszła stało się dla was ważna? Dopiero kiedy odeszła zebrało wam się na myślenie.  Dopiero kiedy odeszła chcecie jej cos powiedzieć. To co stało się z Jakem’em wydawało mi się nierealne. Każdego dnia miałam nadzieję, że to wszystko było jednym wielkim snem. Ale trzeba było się otrząsnąć, myśleć o dalszych poszukiwaniach. Od kilku dni tkwiliśmy dalej w tym pamiętnym lesie. Nie odzywaliśmy się do siebie. Po chwili namysłu postanowiłam iść do miejsca gdzie pochowaliśmy Jake’a.

-Tak bardzo mi cię brak- powiedziałam, jakbym z nim rozmawiała- Zrobiłabym wszystko żeby się z tobą zobaczyć. Byłam głupia, że cię odrzuciłam, wybacz mi Jake.

Nagle moją głowę przeszedł straszny, jakże przeraźliwy syk.

-To twoja wina, przez ciebie ten młody wampir odszedł, gdyby nie te twoja żałosna wyprawa był by tu jeszcze, to twoja wina.

Zamknęłam oczy i próbowałam się skoncentrować na czymś innym.

-Jednak mam dla ciebie dobrą wiadomość, jeśli ujawnisz się i powiesz mi Czarnemu Panu gdzie jest Harry Potter, ten chłopak będzie ‘’żył’’ a tobie i twojej rodzinie nic nie będzie grozić.  Zastanów się!

Syk ucichł. Minęło kilka minut zanim otworzyłam oczy i uświadomiłam sobie co się właściwie stało. Czy wydać Harrego Voldemortowi ? Nie, co ja mówię, nie mogę tego zrobić. To co zrobił Harry było podłe, ale nie mogę, nie odważę się. Szybkim krokiem wróciłam do namiotu oddalonego o jakieś kilka kilometrów.

-Hej, posłuchajcie- wrzasnęłam do moich towarzyszy- może wreszcie się ruszymy co ?- i spojrzałam na nich, na każdego z osobna- Uważam, że powinniśmy jeszcze raz spróbować wejść do Hogwartu, tym razem bez jakikolwiek zabezpieczeń, jeśli na niego natrafimy to trudno, postaramy się go pokonać  zabić, zróbmy to dla Jake’a.

Nikt się nie odezwał dopiero po chwili głos zabrała Luna

-Tak, zróbmy to dla niego- powiedziała i wybuchła płaczem.

-Ja też się zgadzam- powiedział Ron, chyba od dawna nie słyszałam takiej powagi w jego głosie.

-Kiedy wyruszamy?- powiedziała Hermiona smutno.

-Choćby zaraz- zadeklarowałam- nie ma czasu do stracenia. Co myślisz Harry ?

-Taaaak…

-No więc pakujcie się i w drogę- rozkazałam.

Kiedy wszyscy byli gotowy złapaliśmy się za ręce i jak przed kilkoma dni, przeteleportowaliśmy się do Hogsmade. I znowu nie wiedząc jak udało nam się znaleźć na terenie Hogwartu. Czasami wydawało mi się że ktoś nade mną czuwa, osoba która podarowała mi kompas (który jest zbędny od kilku tygodni), osoba, której obecność czuję nawet teraz.

-Wiec tak- powiedziałam cicho- kiedy znaleźliśmy się przed drzwiami wejściowymi- podzielmy się, Luna i Harry oraz Ron, Hermiona i ja. Szukamy przedmiotu, w którym Sami Wiecie Kto mógłby przechować duszę, jasne ?

I ruszyliśmy, praktycznie nie wiedząc po co. Snuliśmy się korytarzami, wchodziliśmy do klas, sal i różnych nieznanych nam pomieszczeń. Cieszyliśmy się, że nikomu nie udało się nas nakryć. Oby Harry i Luna też mieli takie szczęście. Nie udało nam się ich spotkać. Zostało nam jeszcze kilka klas na pierwszym piętrze a potem mamy poszukać jeszcze w pokojach wspólnych. Z przemyśleń wyrwała mnie postać Dracona Malfoya wyłaniającego się za rogu.

-Proszę, Proszę- powiedział Draco, trochę, jakby z radością.

---------------------------------------------------------------------

Kolejny rozdział ♥ dedykuje go mojej przyjaciółce LoveGood  ♥  Miłego czytania i oczywiście komentujcie ♥ Lupinka

Jutro urodziny obchodzi Tom Felton ♥ Sto Lat ♥ Kochamy cię ♥