Rozdział 3. Sam początek

-Sto lat – usłyszałam i aż się wzdrygnęłam.

-Co…co się dzieję?

-Jak to co ? Masz dziś urodziny śpiochu, to dla ciebie- podała mi niechlujnie zapakowaną paczuszkę.

Przez to całe zamieszanie, zapomniałam o swoich urodzinach. Z tego wszystkiego udało mi się wykrztusić tylko :

-Ooo…. Jaki piękny…yyy….- nie wiedziałam do czego może służyć to dziwne urządzenie.

-Wykrywacz nargli, przyda ci się.

-Och …tak, z pewnością, dziękuję- wstałam i uścisnęłam przyjaciółkę.

-Mam coś jeszcze dla ciebie, poczekaj zaraz ci przyniosę.

Nie musiałam długo czekać, szybko wróciła, niosąc na rękach malutką fretkę i wręczając mi ją.

-Jaka słodka- powiedziałam, ten prezent podobał mi się o wiele bardziej- Nazwę ją Lupcia, dziękuję ci Lun.

-Nie ma sprawy.

Roześmiałam się.

-Luna czas w drogę myślę że…

-Tak, tak, zaraz wyruszamy, napiszę tylko list tacie, żeby się nie martwił i zajął moim testralem.

-Zabiorę rzeczy i będę czekać przed domem dobrze ?

Skinęła głową.

Pomyślałam że wypadałoby wyjąć z plecaka ten tajemniczy kompas. Przy inicjałach Harrego i Hermiony pojawiły się małe literki głoszące: ‘’Dolina Godryka’’. Zastanawiałam się gdzie jest Ron, ale on jest teraz mało ważny. Luna właśnie schodziła ze schodów domu podskakując.

-Gotowa ?- zapytała mnie.

-Jak nigdy, szkoda że nie umiemy się teleportować.

-Ja trochę umiem, tata mnie nauczył.

-No to spróbujmy- powiedziałam i załapałam ją za ręce.

Nagle poczułam jakbym wpadła w jakiś wir, jakby coś chciało mnie rozerwać na strzępy. Spojrzałam na Lunę, ona wyglądała zupełnie inaczej niż ja, w odróżnieniu ode mnie , czuła się chyba cudownie, tak podejrzewałam, gdyż cały czas się uśmiechała. Wylądowałyśmy w Dolinie Godryka, było mi niedobrze, bo nigdy się nie teleportowałam tak zwyczajnie, tylko zawsze przy pomocy świstoklika.

-I jak ?- spytała mnie.

-Super- skłamałam.

-To gdzie teraz ?

-Hmm...nie wiem, kompas nic nie wskazuje.

-Może przejdziemy się główną ulicą- zaproponowała- Dolina Godryka w końcu nie jest taka duża

-Co powiesz abyśmy się rozdzieliły ? spotkamy się przy tym pomniku w centrum ulicy.

-Jak sobie życzysz- zaśmiała się.

Rozdzieliłyśmy się, ja poszłam w lewo ona w prawo. Moją uwagę przykuł dom. Stary, niezadbany, z zawalonym dachem dom. Kiedy podeszłam bliżej zorientowałam się że to legendarne miejsce (jak głosiła tabliczka), w którym On- Harry się urodził. W tym momencie jeszcze bardziej zaczęłam za nim tęsknić. Moje serce zaczęło mi coraz bardziej przypominać jak mi go brak. Porozglądałam się jeszcze przez chwile, a potem poszłam dalej ulicą. Wtedy zauważyłam cmentarz, nie wiem dlaczego ale zapragnęłam tam wejść, coś chciało mnie tam zaprowadzić. Weszłam, mijałam groby, ludzi których nie kojarzyłam i nazwiska których nigdy nie słyszałam. Aż nagle zauważyłam to co widocznie chciałam zauważyć. Tak, to one- groby rodziców Harrego. Tak bardzo mu współczuje, dobrze że ma przyjaciół, którzy go kochają. Nie zapanowałam nad tym, łzy spływały mi po policzkach....

-Nie płacz moje dziecko.

-Kto...kto tu jest ?- zapytałam, ocierając łzy, byłam przerażona, obejrzałam się, nie mogłam w to uwierzyć, przede mną unosił się duch, duch matki Harrego - pani Potter, czy to naprawdę pani?

-A któż by inny - uśmiechnęła się.

- Nie mogę w to uwierzyć, nie wie pani jak Harry za panią tęskni

-Ginny...mam tego świadomość, ale nie martwię się o niego bo ma ciebie.

-Taak.. ja go poszukuję, chce go odnaleźć...

-Harry, tu był z Hermioną, nic mu nie jest - powiedziała aksamitnym głosem.

-Czy Harry....- spojrzałam na miejsce, gdzie przed chwilą widziałam kobietę, ale niestety jej już nie było.

Wybiegłam czym prędzej z cmentarza, nie wiedziałam czy to był wymysł mojej wyobraźni czy też nie, ale jedno wiedziałam na pewno, że Harrego tu już nie ma. Muszę odnaleźć Lunę i szukać dalej.

-Ooo..Ginny, jesteś- tak się wystraszyłam, że o mało się nie przewróciłam, gdy usłyszałam jej głos- niestety nikogo nie widziałam, przykro mi.

- W porządku, Luna tu nic nie znajdziemy, szukajmy dalej- powiedziałam

Złapałyśmy się za ręce i prze teleportowałyśmy. Nie wiedząc nawet gdzie, zaufałam Lunie, która przejęła teraz kompas. 

--------------------------------------------------------------------------

Na początku chce złożyć Ginny  trochę spóźnione życzenia z okazji urodzin, bądź sobą i nie zmieniaj się jesteś wspaniała.  Jesteś jedną z moich ulubionych postaci. Kocham Cie ♥

Ten rozdziała miałam dodać wczoraj ale się nie wyrobiłam. Proszę jeszcze raz abyście komentowali posty, bo nie wiem czy wam się podoba czy nie, zajmie to wam chwilkę a dla mnie to dużo znaczy :) Miłego czytania :* Lupinka