Rozdział 22. Rodzimy się by żyć, żyjemy by umierać.

To jest jedna z tych nieprzespanych nocy, gdy siedzisz bezczynnie wpatrzona w sufit, zastanawiając się czy to wszystko ma sens? Czy aby znajdujesz się, we właściwym miejscu? Zadając sobie pytania typu: Co by było gdyby? Jednocześnie odpowiadasz w duchu: Nie da się zmienić tego, co już się stało. I tak było w moim przypadku. Łzy nie przestawały spływać po policzkach od kilku godzin. Siedząc sama zamknięta w łazience zrozumiałam  dwie rzeczy. Po pierwsze: Tracę, a właściwie straciłam kolejną bliską mi osobę. Jego śmierć to tylko kwestia czasu. Bez względu na wszystko, był dla mnie kimś ważnym. Po drugie: Nie dobrym pomysłem na zaspokojenie smutku jest popijanie Ognistej  Whisky.
Analizowanie przerwały mi prawie niesłyszalne kroki, stawające się coraz głośniejsze.

-Czego?- wybełkotałam dziwacznie, słysząc szarpanie za klamkę.

-Wyłaź stąd, siedzisz tam już kilka godzin! Co można tak długo robić w łazience.- wrzeszczała Hermiona.

-Nie widzisz, że zajęte?! Zrób mi tę przysługę i odejdź.- tarmosiłam się robiąc przed każdym słowem krótką pauzę.

Jedna z butelek poturlała się po podłodze.

-Co to było? Otwórz, natychmiast!- szybko zareagowała.

Uchyliłam powoli drzwi i odważyłam się pokazać kawałek zapłakanej i rozmazanej od tuszu twarzy.

-Coś jeszcze?- wypuściłam alkoholowy oddech wprost na nią.

-Jesteś kompletnie pijana- powiedziała zrezygnowana, wyciągnęła mnie z pomieszczenia biorąc pod pachę butelki- widzę tu nie tylko Whisky, skąd masz resztę?

-Nie ważne- wypaliłam. Naprawdę nie wiedziałam skąd je mam.

-Ejejeje…chodź, zaprowadzę cię do pokoju.

-Żyje jeszcze?- widziała co mam na myśli.

Kiwnęła lekko głową.

-To nie potrwa długo.

-Chcę go zobaczyć- bez namysłu ruszyłam do wyjścia.

-W takim stanie? Nie dojdziesz tam o własnych siłach.

-Więc mi pomóż.

Szłam chwiejnym krokiem prowadzona przez Hermionę.

-Wybudził się kilka godzin temu, jednak nie oznacza to poprawy.

Harry leżał na łóżku. Miał podkrążone przekrwione czy, poczochrane włosy. Schudł w oczach. Widać było, że trucizna niszczyła każdy cal jego ciała. To nie był ten sam Harry. Gibając się na każdą stronę usiadłam na krześle obok.

-Jak tam?- zadałam żałosne pytanie.

-Świetnie.- odpowiedział wpatrzony we mnie- Cieszę się, że jesteś przy mnie w ostatnich minutach mojego życia.

Zaśmiałam się ironicznie (to wina alkoholu).

-Widzę, że nawet teraz poczucie humoru cię nie opuściło, wyjdziesz z tego- chyba nie jestem zbyt przekonująca.

-Nikt nie daje mi jakikolwiek szans na przeżycie, aż tu nagle przychodzisz ty i mi to oznajmiasz.

-Bo inni nie mają nadziei.- to było pierwsze zdanie jakie udało mi się powiedzieć normalnie myśląc.

-Przepraszam za wszystko, za wszystkie głupoty, które ci wyrządziłem. Żałuję, naprawdę żałuję. Nie chciałem w to wierzyć, ale wiem, że Antonie będzie dla ciebie lepszym chłopakiem niż ja.

-Byłeś wspaniałym chłopakiem.

-Nie sądzę.

-Nigdy cię nie zapomnę Harry- przyłożyłam jego rękę do ust.

-Ja ciebie również. Czuję się teraz spełniony, mogę już odejść.

Puścił moją rękę. Jego oczy powoli się zamykały, gdy w końcu zamknęły się do końca. Opadłam bezwładnie na łóżko cała roztrzęsiona. Następna osoba odeszła, jestem świadkiem kolejnej śmierci.

***

       Aniele śmierci proszę powiedz mi, czemu w stosunku do nas jesteś obojętny?

                                                                                                                                 Grubson

                                                                                                                                   

Skończyło się. Nie mam odwagi by dalej żyć. Nie mam siły, nie chcę, nie umiem. Widok z Wieży Astronomicznej nocą, stojąc na murze jest zaskakujący. Cieszę się, że to będzie mój ostatni widok. Zabiorę go ze sobą, będzie mi przypominał Hogwart i wszystkie rzeczy z nim związane. Jestem tchórzem, bo tylko tak można nazwać osobę, która postanawia skończyć te niezwykłą przygodę jaką jest życie. Dla mnie jest ono jedną wielką niewiadomą, która w moim przypadku zamieniła się w koszmar. Będąc pod wpływem alkoholu chyba przyjdzie mi skończyć to szybciej niż gdybym była w pełni trzeźwa. Modlę się w duchu, żeby nikt nie zauważył mnie tak stojącej, bo cały plan poszedłby na marne. Już czas, by to zrobić. Poruszam nerwowo nogami. Rozkładam szeroko ręce. Przed oczami mam zmartwione twarze rodziców i Rona.

-Przepraszam- mówię przez łzy.

Przygotowuję się do skoku. Dobrze, że mam na sobie zwykłe ubrania. Jedną nogę wystawiam do przodu. Biorę głęboki oddech. Powoli odrywam drugą nogę od podłoża i…

-Stój, nie rób tego!!!

Odwracam głowę do tyłu i ku mojemu zdziwieniu widzę Antonie’ego.

-Proszę!- podszedł.

-Zostaw mnie, nie potrzebuje twojej pomocy.

-W tym momencie sama się oszukujesz. 

Zastygłam w bezruchu.

-Nie musisz kończyć życia. Nie ty. Nie przyszedł jeszcze na to czas.

-Skąd możesz to wiedzieć?- krzyknęłam.

-Wiem więcej niż ci się wydaje i nigdy nie pozwolę ci tego zrobić.To wszystko przez alkohol.

-Chcę to zrobić, nie utrudniaj mi tego.

Wbrew mojej woli złapał mnie delikatnie za dłoń i pomógł mi zejść. Wtuliłam się w jego ramiona. Odruchowo wziął mnie na ręce i otoczył swoim torsem.

------------------------------------------------------------------------------

Przybywam z nowym rozdziałem :D W całości napisałam go słuchając piosenki Grubsona- Na szczycie oraz Starset- My Demons. Standardowo przepraszam, za błędy, to mój pierwszy blog, dopiero się uczę ^^ Co do rozdziału wyszedł taki jaki wyszedł. Nie wiem czy wam się spodoba. Przepraszam fanów Hinny :C Chcę powiedzieć, że Harry tak do końca nie zniknie. Proszę o komentarze, gdyż jest ich bardzo mało, szmutno mi :X Jednak jestem wdzięczna tym którzy się poświęcają i to czytają :D ♥ Miłego Czytania :* Lupinka

CZYTASZ=KOMENTUJESZ