Rozdział 12. Przeżycia jakich jeszcze nigdy nie doświadczyłam

Luna nie miała pojęcia co się z nią działo. Próbowała sobie to przypomnieć już tyle razy, ale nic z tego. Nie wiedziała co kierowało ją podczas tego całego zajścia. Najważniejsze jednak było, że Hermiona zniszczyła horkruksa. Pytanie i co teraz ?

-Powinniśmy pokręcić się jeszcze kilka dni po Hogwarcie- powiedziałam, gdy zamknęły się za nami drzwi do pokoju życzeń.

-To chyba dobry pomysł, Voldek w końcu musi się tu pojawić nie ?- zapytał Ron.

-Ja sądzę , że sporo dni już tu jesteśmy i nie ma sensu już tego przeciągać- odezwał się Harry ze złością.

Odpowiedziała mu cisza. Nikt z nas nie wiedział o co mu chodzi.

-Harry, wiem że ci ciężko, ale musisz zrozumieć , że wszyscy bardzo się staram ci pomóc i mógłbyś okazać nam trochę wdzięczności a nie chodzić obrażony- zauważył Draco przewracając oczami.

-Zachowujesz się niczym Ginny, jak ma gorszy dzień- powiedział piskliwym głosem Ron.

-Hej!- krzyknęła do niego- Wypraszam sobie! Dajcie mi wszyscy święty spokój.- powiedziałam zrezygnowana i ruszyłam w stronę schodów.

„Co za ludzie tylko by narzekali, mam ich dość”.

Kiedy stąpnęłam na ostatni stopień, zorientowałam się, że z tego wszystkiego poszłam w złą stronę i schodzę właśnie niewłaściwymi schodami. Jak mogłam się zgubić w zamku, w którym uczę się  już tyle lat. KOSMOS. Ku mojemu zdziwieniu nie było tu żadnego ciągnącego się w nieskończoność korytarza, przede mną pojawiły się troje drzwi. Obejrzałam się za siebie. Schodki, które były za mną niespodziewanie zniknęły. Chyba wzrok mnie myli. Mniejsza o to. Drzwi nie odznaczały się od innych niczym szczególnym, może oprócz tego, że nad nimi unosiły się litery głoszące: „Wejdź a schronienie otrzymasz”.

„Co do licha ? ja nie chce schronienia, chce wrócić do przyjaciół”.
Nie mam wyjścia. Szarpnęłam za klamkę pierwszych. Nagle znalazłam się w zupełnie innym świecie. A raczej na ulicy w zupełnie innym świecie. Tak, to świat mugoli.
-Ojej, bardzo przepraszam ja naprawdę..-powiedziałam do kobiety, w którą właśnie przypadkowo uderzyłam.

Ta jednak nie zwróciła na mnie najmniejszej uwagi i nawet się nie zatrzymała. Ruszyłam dalej.

Ałaaa….- powiedziałam chwilę potem, gdy jakiś mężczyzna musną mnie ręką w brzuch- Coś tu jest nie tak!- krzyknęłam do siebie.

Nagle zauważyłam, że jakaś postać stanęła obok mnie. Bałam się obrócić głowę, w bok. Nie byłam pewna kogo zobaczę koło siebie. Ale to zrobiłam i ujrzałam dziewczynkę w wieku około 13 lat. Pomachałam jej ręką przed oczami. Nie poskutkowało. Nic.

„Gdzie ja jestem?! Czemu ci ludzie mnie nie zauważają? Kim są?”

-Halo, czy ktoś mnie słyszy- powiedziałam dość głośno.

Moje nawoływania przerwał cichy głos:

„Inność nie jest zauważana wśród podobnych”

Zaczęłam obracać się wokół siebie, z nadzieję że zaraz cała zagadka się rozwiążę. Niestety nikogo nie zauważyłam.  Niespodziewanie poczułam jak moje ciało wpadło w wir. Trwało to na szczęście tylko chwilkę. Znów znalazłam się w czarnej otchłani wraz z tajemniczymi drzwiami.

Wzięłam głęboki oddech i otworzyłam następne drzwi. Teraz znalazłam się w Norze, moim rodzinnym domu. 

-Arturze, nie mamy pewności czy jest bezpieczna, jeśli coś jej się stało, nie daruje sobie tego- powiedziała mama, także mnie nie zauważając.

W tym momencie obraz się zmienił.

-Ginny? Nie bądź śmieszny, już nawet nie pamiętam jak wygląda- odrzekł Nevill, do siedzącego obok chłopaka.

I znów usłyszałam ten sam głos:

„Niektórym brak naszej obecności, lecz innym wcale”

Obraz się rozmył i znajduję się przed ostatnimi drzwiami. Otworzyłam je i się zdziwiłam bo stoję na dziedzińcu Hogwartu, twarzą w twarz z wielkim Lordem Voldemortem i wsłuchuję się w przyjemny głos:

„Odwaga we wszystkim ci pomoże”

-Ginny Weasley, córka Artura i Molly Weasley, dziewczyna słynnego Harrego Pottera…-powiedział głuchym głosem.

-Była dziewczyna- zauważyłam z grymasem.

-Była, czy nie była, na pewno wiesz gdzie się teraz znajduje ? – zapytał mnie.

-No właśnie nie bardzo- rzekłam jak przystało na wychowaną osobę.

W sumie nie wiedziałam dlaczego tak sobie z niego żartuje. Uważałam, że to nie dzieje się naprawdę. To wymysł mojej wyobraźni albo coś w tym stylu. Jak bardzo się myliłam.

-Wpadłem na pomysł, może zostałabyś i razem poczekamy na Harrego co ?- zapytał i wydał z siebie złowieszczy śmiech.

-Jasne, nie mam żadnych planów- zażartowałam.

I wtedy mnie olśniło. Dlaczego mnie zauważył ? Poprzednio nikt mnie nie widział. Spoważniałam i zdałam sobie sprawę z powagi sytuacji. TO SIĘ DZIEJE NAPRAWDĘ, WRÓCIŁAM DO RZECZYWISTOŚCI. On chce mnie tu przetrzymać dla okupu. W najlepszej sytuacji zabije tylko mnie.

-Raczej nie będę ci potrzebna- powiedziałam z przejęciem.

- To się jeszcze okaże.

---------------------------------------------------------------

Siemkaaa :* Ten o to rozdział dedykuję wszystkim czytającym i komentującym :* proszę o naprawdę szczere komentarze a no i oczywiście 7 kom. i jedziemy dalej :D Miłego czytania ♥ Lupinka :* Chciałam coś wyjaśniać a mianowicie. Niektórzy z was uważają że Voldek jest trochę za łagodny, ja chciałam wam przez to pokazać, że jego zachowanie w tym rozdziale świadczy o chytrości i przebiegłości, jego osoby :P